امام حسن غریب وطن

عزیز فاطمه فرزند مصطفی حسنم

امام عالمم اما غریب در وطنم

بعد از علی که کسی مثل او ستم نکشید

ستم کشیده ترین رهبر زمانه منم

هزار بحر غم و غصه داشتم در دل

که گشت خون و برون ریخت از دهنم

کجا روم به که گویم که یار در خانه

فکنده شعله جفا به جان و تنم

به جای گل که گذارند بر جنازه من

رسیده چوبه ی هفتاد تیر بر بدنم

نصیب من همه این بود در تمامی عمر

که بین جمع بسوزم چو شمع و دم نزنم

اگر چه نیست چراغی به تربتم روشن

به بزم اهل محبّت چراغ انجمنم

به یاد غربت و مظلومیم پیمبر گفت

که ماهیان همه گریند در غم حسنم